Bohicon

Hallo allemaal!

Wat leuk om jullie reaties te lezen! We hebben weer even tijd kunnen vinden voor een berichtje.

Woensdag zijn we gebracht naar Bohicon, de stad waar we de komende weken zullen blijven. De familie waar we wonen is heel erg aardig. Ze willen ons vanalles laten zien en zijn heel erg begaan met ons! Ze vragen bij iedere muggenbult wanneer je hem hebt gekregen en als je je even niet lekker voelt, verzinnen ze vanalles zodat het beter met je gaat. We hebben een klein broertje van zes jaar die aan een stuk praat, met wie we een hoop spelletjes spelen.

Het project was wel even schrikken. Van tevoren weet je dat het erg zal zijn, maar om dan daadwerkelijk te zien hoe erg het met die kinderen gesteld is... Het project is heel pri,itief. Een kamertje als ziekenzaal zonder medicijnen. een overkapping als school met klassen afgeschermd door riet, en een heel eigen complex vor de directeur, want die is bijna heilig hier. Er zijn nu weinig kinderen, omdat de rest op vakantie is, maar van de kinderen die er zijn is het wel duidelijk dat ze het niet goed hebben. Sommigen zijn ondervoed, een ander loopt met een grote wond rond, weer een ander heeft hele zieke ogen, een heel veel kinderen stralen niets geenkindsheid uituit, alleen verdriet... Dat doet wel pijn om te zien. Het is de bedoeling dat ik (Ella) ga helpen lesgeven aan de kinderen en Eva informatica gaat geven aan jongens van onze leeftijd en aan dorpsbewoners. Het zal moeilijk worden, want ons Frans is nou niet echt goed genoeg om een heel gesprek te voeren, laat staan om dingen uit te leggen. De kinderen op school varieren in leeftijd van 3 tot 12 jaar, en dat zit allemaal in een klas en krijgt dezelfde lessen. Er zijn zelfs kinderen die nog geen woord Frans spreken, maar al wel les krijgen in Franse verhalen lezen. Doordat de kinderen slecht Fans kunnen, is het moeilijk contact met ze te krijgen. Soms kjken ze straal de andere kantuit als je iets tegen ze zegt.

Dat is wel anders bij de kinderen op straat, die je elke keer dat je voorbij komt (en dat is inmiddels al best wel vaak geweest) gaan springen, gillen, naar je toe komen, en allemaal roepen ze 'YOVO, YOVO!', wat buitenlander betekent. Ook volwassenen hebben veel aandacht voor je. Gisteren zaten we in de auto bij een man die voor het eerst in zijn leven een blonde zag. Hij vroeg helemaal verwonderd of dat nou was 'wat ze blond noemen'.

Ik begin me al behoorlijk thuis te voelen hier. Ik vind het een heerlijk land,lekker rustig allemaal, geen haast, prachtige kleuren, het ruikt lekker (behalve de kleren van mensen die allemaal naar mottenballen ruiken), mensen zijn aardig, het land zelf ziet er heel erg mooi uit met kleine hutjes en het rode zand, etc. Maar het is wel meoilijk om Benin te begrijpen! Hoe de markt werkt, hoe je tegen elkaar moet doen, hoe je je in het algemeen moet gedragen, het is ons allemaal een raadsel. Vandaag trekken we op met Marian, een meisje uit Belgie die hier in de buurtin een weeshuis werkt, en die werd gebracht door iemand van haar gastgezin. Nu zit die jongen al urenlang op de bank bij ons gezin, en we hebben geen idee of hij dat doet uit beleefdheid voor Marian, of het de bedoeling is dat Marian weer zo snel mogelijk teruggaat, of wat dan ook.

Afgelopen weekend heben we Beninees leren koken en wassen, dus we beginnen al ingeburgerd te raken! Nu gaan we zorgen dat we ons werk goed kunnen uitvoeren en de kindjes weer wat blijer kunnen maken.

Doei!

Eva en Ella

Les premiers jours

Hoi allemaal,

Sorry als dit bericht vol zit met fouten, er zijn toetsen verwisseld...

Gister zijn we na twee uur vertraging goed aangekomen in donker benin. Brice, onze contactpersoon, heeft ons vrij gegeven, dus we ,ochten zo lang slapen als we wilden. Dit betekende tot uiterlijk half negen, toen we wakker werden van alle bezigheid om ons heen. Een zwitsers meisje heeft ons een beetje de weg gewezen in het onverklaarbare huishouden dat uit heel veel mensen bestaat, inclusief op dit moment wel acht westerlingen bestaat. Na het ontbijd met stokbrood en chocoladepasta, zijn we naar de hoofdweg vertrokken. Zelfs op zondag zijn de winkeltjes langs de weg open, als is de bedrijvigheid vandaag veel groter. We vertraagden onze pas toen we ontzettend leuke afrikaanse muziek, wat zo van een cd afkomstig kon zijn, hoorden. Dat valt natuurlijk meteen op en we werden naar binnen gelokt door een mannetje. Er bleek een kerkdienst bezig te zijn die we natuurlijk mochten/moesten (toen we eenmaal binnen waren konden we ook niet meer weg) bijwonen. Het was een hele belevenis, met uiteindelijk een speech voor de hele kerk die braaf Bonjour zegt als jij ook Bonjour tegen ze zegt.

We wonen in een apart gebouwtje naast het enorme huis met twee verdiepingen en een dakterras. De Octave en Victoire zijn de gastheer en -dame en ze hebben drie hele schattige kinderen (tenminste, we gaan ervan uit dat het er drie zijn) die voortdurend aandacht zoeken en die ook krijgen natuurlijk van al die vreemde mensen.We aten pas o, half tien s avonds en we waren zo gaar als een overrijpe banaan, wat na het eten beter was, al zijn we toch meteen gaan slapen.

Vandaag zou onze introductie beginnen, dus stonden we braafjes om acht uut op, douchten we ons met een emmertje (wat zorgt voor veel waterbesparing, zouden we ook moeten intrduceren) en stonden we om half tien klaar om op de zemi-jan te stappen. Maar Brice kwa, ,aar niet en kwam maar niet en toen we zelfs voor afrikaanse begrippen lang hadden gewacht beslootten we maar om zelf actie te gaan ondernemen. Met hulp van Danielle, een amerikaanse, hebben we eerst naar Brice gebeld, die niet opnam, en toen heeft ze geholpen om een simkaart te kopen. We vonden ook een internetcafe maar die was vol, dus na omzwervingen zijn we terug gegaan.

Uiteindelijk zijn we met hulp van Gerard, ook een afrikaanse huisbewoner, hier terecht gekomen. Nu zit ella met een Ghanees te praten en ik typ dit. Internet is natuurlijk zeer traag en we hopen dat de computer niet crashed, maar nu stoppen wij. Uiteindelijk hebben we morgen de introductie en gaan we woensdag naar Bohicon, weer opnieuw mensen leren kennen!

Adieu nos amours :)

Les premiers jours

Hoi allemaal,

Sorry als dit bericht vol zit met fouten, er zijn toetsen verwisseld...

Gister zijn we na twee uur vertraging goed aangekomen in donker benin. Brice, onze contactpersoon, heeft ons vrij gegeven, dus we ,ochten zo lang slapen als we wilden. Dit betekende tot uiterlijk half negen, toen we wakker werden van alle bezigheid om ons heen. Een zwitsers meisje heeft ons een beetje de weg gewezen in het onverklaarbare huishouden dat uit heel veel mensen bestaat, inclusief op dit moment wel acht westerlingen bestaat. Na het ontbijd met stokbrood en chocoladepasta, zijn we naar de hoofdweg vertrokken. Zelfs op zondag zijn de winkeltjes langs de weg open, als is de bedrijvigheid vandaag veel groter. We vertraagden onze pas toen we ontzettend leuke afrikaanse muziek, wat zo van een cd afkomstig kon zijn, hoorden. Dat valt natuurlijk meteen op en we werden naar binnen gelokt door een mannetje. Er bleek een kerkdienst bezig te zijn die we natuurlijk mochten/moesten (toen we eenmaal binnen waren konden we ook niet meer weg) bijwonen. Het was een hele belevenis, met uiteindelijk een speech voor de hele kerk die braaf Bonjour zegt als jij ook Bonjour tegen ze zegt.

We wonen in een apart gebouwtje naast het enorme huis met twee verdiepingen en een dakterras. De Octave en Victoire zijn de gastheer en -dame en ze hebben drie hele schattige kinderen (tenminste, we gaan ervan uit dat het er drie zijn) die voortdurend aandacht zoeken en die ook krijgen natuurlijk van al die vreemde mensen.We aten pas o, half tien s avonds en we waren zo gaar als een overrijpe banaan, wat na het eten beter was, al zijn we toch meteen gaan slapen.

Vandaag zou onze introductie beginnen, dus stonden we braafjes om acht uut op, douchten we ons met een emmertje (wat zorgt voor veel waterbesparing, zouden we ook moeten intrduceren) en stonden we om half tien klaar om op de zemi-jan te stappen. Maar Brice kwa, ,aar niet en kwam maar niet en toen we zelfs voor afrikaanse begrippen lang hadden gewacht beslootten we maar om zelf actie te gaan ondernemen. Met hulp van Danielle, een amerikaanse, hebben we eerst naar Brice gebeld, die niet opnam, en toen heeft ze geholpen om een simkaart te kopen. We vonden ook een internetcafe maar die was vol, dus na omzwervingen zijn we terug gegaan.

Uiteindelijk zijn we met hulp van Gerard, ook een afrikaanse huisbewoner, hier terecht gekomen. Nu zit ella met een Ghanees te praten en ik typ dit. Internet is natuurlijk zeer traag en we hopen dat de computer niet crashed, maar nu stoppen wij. Uiteindelijk hebben we morgen de introductie en gaan we woensdag naar Bohicon, weer opnieuw mensen leren kennen!

Adieu nos amours :)