Hallo allemaal!

Wat leuk om jullie reaties te lezen! We hebben weer even tijd kunnen vinden voor een berichtje.

Woensdag zijn we gebracht naar Bohicon, de stad waar we de komende weken zullen blijven. De familie waar we wonen is heel erg aardig. Ze willen ons vanalles laten zien en zijn heel erg begaan met ons! Ze vragen bij iedere muggenbult wanneer je hem hebt gekregen en als je je even niet lekker voelt, verzinnen ze vanalles zodat het beter met je gaat. We hebben een klein broertje van zes jaar die aan een stuk praat, met wie we een hoop spelletjes spelen.

Het project was wel even schrikken. Van tevoren weet je dat het erg zal zijn, maar om dan daadwerkelijk te zien hoe erg het met die kinderen gesteld is... Het project is heel pri,itief. Een kamertje als ziekenzaal zonder medicijnen. een overkapping als school met klassen afgeschermd door riet, en een heel eigen complex vor de directeur, want die is bijna heilig hier. Er zijn nu weinig kinderen, omdat de rest op vakantie is, maar van de kinderen die er zijn is het wel duidelijk dat ze het niet goed hebben. Sommigen zijn ondervoed, een ander loopt met een grote wond rond, weer een ander heeft hele zieke ogen, een heel veel kinderen stralen niets geenkindsheid uituit, alleen verdriet... Dat doet wel pijn om te zien. Het is de bedoeling dat ik (Ella) ga helpen lesgeven aan de kinderen en Eva informatica gaat geven aan jongens van onze leeftijd en aan dorpsbewoners. Het zal moeilijk worden, want ons Frans is nou niet echt goed genoeg om een heel gesprek te voeren, laat staan om dingen uit te leggen. De kinderen op school varieren in leeftijd van 3 tot 12 jaar, en dat zit allemaal in een klas en krijgt dezelfde lessen. Er zijn zelfs kinderen die nog geen woord Frans spreken, maar al wel les krijgen in Franse verhalen lezen. Doordat de kinderen slecht Fans kunnen, is het moeilijk contact met ze te krijgen. Soms kjken ze straal de andere kantuit als je iets tegen ze zegt.

Dat is wel anders bij de kinderen op straat, die je elke keer dat je voorbij komt (en dat is inmiddels al best wel vaak geweest) gaan springen, gillen, naar je toe komen, en allemaal roepen ze 'YOVO, YOVO!', wat buitenlander betekent. Ook volwassenen hebben veel aandacht voor je. Gisteren zaten we in de auto bij een man die voor het eerst in zijn leven een blonde zag. Hij vroeg helemaal verwonderd of dat nou was 'wat ze blond noemen'.

Ik begin me al behoorlijk thuis te voelen hier. Ik vind het een heerlijk land,lekker rustig allemaal, geen haast, prachtige kleuren, het ruikt lekker (behalve de kleren van mensen die allemaal naar mottenballen ruiken), mensen zijn aardig, het land zelf ziet er heel erg mooi uit met kleine hutjes en het rode zand, etc. Maar het is wel meoilijk om Benin te begrijpen! Hoe de markt werkt, hoe je tegen elkaar moet doen, hoe je je in het algemeen moet gedragen, het is ons allemaal een raadsel. Vandaag trekken we op met Marian, een meisje uit Belgie die hier in de buurtin een weeshuis werkt, en die werd gebracht door iemand van haar gastgezin. Nu zit die jongen al urenlang op de bank bij ons gezin, en we hebben geen idee of hij dat doet uit beleefdheid voor Marian, of het de bedoeling is dat Marian weer zo snel mogelijk teruggaat, of wat dan ook.

Afgelopen weekend heben we Beninees leren koken en wassen, dus we beginnen al ingeburgerd te raken! Nu gaan we zorgen dat we ons werk goed kunnen uitvoeren en de kindjes weer wat blijer kunnen maken.

Doei!

Eva en Ella