Ja ja, het echte aftellen gaat nu van start. Morgen is het nog 20 nachtjes en na de twintig gaat het snel.

We hebben een fijn weekend (bijna) achter de rug. We zouden dit weekend met Gaston, de gasrvader, met de auto verschillende dorpjes gaan bezoeken, maar we konden hem vrijdag avond niet meer vragen wat nou de plannen waren, omdat hij in slaap was gevallen. Zaterdag dachtten we fijn te kunnen uitslapen, maar helaas werd ik (Eva) om 7.15 uur al wakker doordat ze hier totaal geen rekening houden met slapende mensen en dus fijn luidkeels hun neus op gaan halen terwijl ze met deuren slaan en hun motor testen. Toch maar in bed blijven liggen, maar op 8.00 uur werden we uit bed geklopt door Mariam, met de vraag of we niet wilden vertrekken. Wij dus opgestaan en hebben de hele ochtend gewacht op de auto, maar na vragen bleek de auto nog steeds kapot te zijn en niet voor maandag lkaar te zijn. Na de middag dus maar ons eigen plan getrokken en zijn we voor het eerst met een Zem ( een motor/scouter) op bezoek gegaan bij Marjan, een belgisch meisje in Abomey, zo'n twintig minuten verderop. De zem was erg prettig, want de wind zorgt voor verkoeling en, zoals Ella dat gister zo mooi onder woorden kon brengen, op de Zem kun je rustig alles bekijken, zonder er zelf deel van uit te maken. Wel moet je niet te veel nadenken wat er zal gebeuren als er plotseling een auto van links komt of als de bestuurder de macht over het stuur kwijt raakt, want dan, tja...

Het was leuk om marjan te spreken en ook voor haar was het fijn, want in haar eentje heeft ze het toch wel zwaar. Nu kon ze haar verhalen met ons delen, wat Ella en ik met elkaar kunnen. Rond half acht zijn we weer terug gegaan, maar in het donker op de zem vind ik toch wat minder prettig. Overal zie je lichten, maar je kunt niet goed zien wat er nu gebeurt. Maar gewoon vertrouwen op de bestuurder dan maar.

Vandaag wel tot negen uur uitgeslapen en we hebben ons eigen plan getrokken en zijn rond half elf metsamen op één zem naar Abomey gegaan waar we samen met Marjan naar het musée historique d' abomey zijn gegaan. Nou,datmuseum stelde echt niets voor, ookal staat het op de werelderfgoedlijst van UNESCO. We kregen een rondleiding waarweinig van te begrjipen was en verder leek het hele museum niet ingericht op bezoekers, alleen de prijzen voor buitenlanders waren wel tien keer zo hoog als voor beninoisen. Daarna naar de markt gelopen, waar nu niet erg veel te doen was. Twee stokbroden gekocht nadat we er eerst bi een kraampje achter moestenkomen hoeveel je er normaal voor moet betalen om vervolgens bij een anderkraampje met afdingen op die prijs uit te komen. We gingenergens op een stoepje de broden opeten en we werden heel veel toegelachen (of uitgelachen, het is maar hoe je het opvat) door mensen die voorbji kwamen en drie yovo's op een rijtje op een stoep zagen zitten.

We zijn langs gegaan bij het weeshuis waar Marjan werkt en er is zo een grooooooot verschil tussen de kinderen daar en de kinderen bij ons op het project. Daar kwamen ze levenslustig en blij op je afstormen, terwijl bij ons er maar met moeite een lachje vanaf kan als je gek gaat doen. De kinderen bij ons op het project lijken elke levenslust kwijt te zijn, het zijn geen kinderen meer. Het is heel vreemd om dan te zien dat deze kinderen, ook al leven ze ook onder zware omstandigheden en hebben ze ook bijna niets, toch zo blij kunnen doen..

Morgen is het maandag en we zien er allebei tegenop om weer aan het werk te gaan. Nu ben ik telkens aan het malen over hoe we die kinderen ingodsnaam vrolijk en speels kunnen krijgen, al is dat waarschijnlijk een onmogelijke opgave. Ella heeeft aan ze gevraagd wat ze 's middags na school doen: werken. Ze moeten het huis schoonmaken, eten klaarmaken, ze moeten bijna voor zichzelf zorgen. Vind je het dan raar dat ze op school op hun bankje liggen te slapen?

Dus nu wordt het ook aftellen op het werk: deze week vierenhalve dag, volgende week vierenhalve dag en dan nog maar twee enhalve dan (omdat we naar cotonou moeten om ons visum te verlengen). Nog maar elf dagen dus. Ik heb al een aftelkalender :)

Nou tot zover dit uitgebreide verslag van ons weekend. Ik ga nu ook naar huis, douchen en even op bed liggen (Ella is al thuis). Vandaag schijnt al de hele dag de zon, dus het is warm.

Heeeel veel liefs en tot snel,

Ella en Eva