Nou; dat was het dan op DAPI. We hebben net voor de laatste keer met de kinderen hoofdschoudersknieenteen in het frans gezongen. Het voelt niet goed om die kinderen zo achter te laten; maar wat doe je eraan... En afscheid nemen is sowieso al niet leuk! Toch wel echt een goed gevoel over het werk. We hebben net echt alle kindjes zien lachen. Dat was wel anders toen we aankwamen! We hebben alles gegeven dat we konden en het was zeker niet voor niets! En zelf hebben we de ervaring ook mooi binnen!

Gisteren hebben we al een feestje gehouden met koude cola en koekjes die naar karton smaakten (dat is nu onze standaard voor feest) op onze kamer. Maarvandaag barstte het echte feest los bij een persconferentie van een of andere belangrijke man van het ministerie van justitie. We hebben drie uur in de auto gezeten om er te komen (en niet zomaar; maar met zijn tweeen op een stoel omdat de vrouw naast ons zich beter voelde dan ons en een hele stoel in beslag nam en dan met al die diepe kuilen om de twee meter auauau); toen hebben we hooguit drie kwartier gelul aangehoord van dat mannetje over een project; en toen konden we weer drie uur geplet worden op weg naar huis. Je moet wat over hebben voor zoon belangrijke ontmoeting met een belangrijk man! Maar daar kregen we ook wat voor: een persconfeentuie in een hotel waar de gordijnen half van de muren hingen; alle tafelkleden schuin hingen; en niet alle lampen het deden. Lekker professioneel voor Nederlandse begrippen. Dat was ons cadeau van DAPI; dat we die prachtige gelegenheid bij mochten wonen. Nou; bedankt jongens! Maar het was niet het enige cadeau; we kregen ook een afschuwelijke zakvormige en veel te grote jurk van een stof met watermeloenenprint waarbij het roze deel reflecteert. En met een beetje fatsoen moesten wij dat aan vandaag. Dus liepen we daar als twee komkommers tussen alle prachtig aangekleedde en serieuze mensen. STel het je eens voor; en dan nog twee keer zo erg. Zo grappig vonden wij het dus ook. Hebben ons echt kostelijk vermaakt vandaag! En gelukkig hoeven we inderdaad dat drieletterwoord de leraar; de directeur; en de vrouw die ons plette nooit meer te zien!

Morgen vertrekken we vroeg met de bus naar Cotonou. We hebben heel veel zin om iets anders aan ons hoofd te hebben! En zijn ook heel erg benieuwd naar de eerste augustus. Dan is hier namelijk onafhankelijkheidsdag; wat groots gevierd wordt. We hebben al gehoord over concerten op het strand en veel dansen; dus dat klinkt heel erg goed! Samen met Marjan de Belg wordt het vast ook heel leuk.

Het zou even kunnen duren voordat jullie weer iets van ons horen; maar we doen ons best. Het is ook zo leuk om jullie lieve reacties te lezen! Ik ga naar huis helpen met de vis fileren.

Groetjes uit een watermeloenenzak!

Ella