C'est ça

Na een leuk laatste berichtje van Ella, nu ook eentje van mij!

Deze reis was voor mij in alle opzichten buitengewoon en zeker ook buiten gewoon: buitengewoon interessant, spannend, bijzonder, leuk, maar ook- zoalsopde weblog wel is gebleken - moeilijk. Ik heb erg veel geleerd over een andere cultuur en andere manier van leven en ook veel over mijzelf, met name over karaktereigenschappen die ineen Afrikaans land helemaal niet van pas komen.Maarwe hebbenmet zijn tweeën en drieën (wanneer Marjan er ook bij was) erg veel leuke dingen beleefd! Fijne kleine dorpjes in de rimboe bezoeken; rond hobbelen in een volgepakte auto; uitkijken over de oceaan; chateau van haricots verts eten; zittend op een stoepje het dagelijks leven aan je voorbij zien trekken; stoffen, stoffen en nog meer stoffen; koken met Mariam; muziek van Kasav;etc., etc..

De heimwee naar Nederlanddie ik heb gehad gaat me er zeker niet van weerhoudenom niet weer terug te komen in Afrika.Mijn vader en ik zijn al druk plannen aan het maken om de Kilimanjaro te gaan beklimmen, dus een nieuw spaardoel is al ontstaan!

Het was telkens weer heel fijn om alle opbeurende reacties te lezen op de stukjes die we hadden geschreven.Zo was thuis niet ver weg.Heel erg bedankt daarvoor! :)

Liefs,

Eva

P.S. Binnenkort zal ik ook nog wat foto's opde weblog zetten.

Veilig thuis

In heel Benin is er niets misgegaan met de verhalen schrijven op de weblog en kom je weer in Nederland, en het eerste de beste verhaal dat je hebt geschreven verdwenen. Ik zal het in het kort nog een keer vertellen!

We zijn helemaal veilig aangekomen in Nederland, waar we nu weer kunnen genieten van een warme douche en schone kleren. Ik heb mijn foto's op de weblog gezet, dus voor de liefhebbers...

We hebben de laatste week nog een leuke week gehad met veel gebus en getaxi en slapen in hotels zonder handdoeken, zeep, wc-papier, lakens, etc. Ik had wel weer zin om naar huis te gaan, maar toch heb ik Benin met pijn in mijn hart achtergelaten. Ik ga de onduidelijkheid, chaos, rust, het dorpse, de vriendelijkheid, het op het moment leven, maar vooral het genieten van elk moment missen, wat ik nog steeds het meest typisch Benin vind. Maar wie weet was het niet de laatste keer dat ik in Benin was!

Ik heb een lijstje gemaakt met gewoontes uit Benin:

• Beninesen hebben áltijd de tv of radio aan, en dan op een geluidsniveau waarvan je trommelvliezen net niet knappen. Praten gaat ook op dit volume.
• Videoclips en soaps worden gewoon in de achtertuin opgenomen, met mama en een vriendje die wel mee willen spelen.
• Als je ergens op bezoek gaat, wordt de tv aangezet en ga je met zijn allen gezellig tv kijken en ga je weer weg.
• Als je elkaar de eerste keer ziet, geeft je een hand maar zeg je niet je naam.
• Je bent meteen elkaars beste vrienden.
• Koken gebeurt altijd op een vuurtje. Alle vrouwen hebben dezelfde manier van koken en dezelfde gerechten die ze bereiden. (rijst, couscous, pâthe, of spaghetti met saus en vis)
• Alles is chaos, ook in huizen, waardoor je je meteen op je gemak voelt.
• Toen we op een verjaardag waren, zagen we dat aan de muur een groot schilderij van een normale Westerse keuken hing met kookeiland.
• Als je 3x eten opschept is het nog niet genoeg.
• Ouders commanderen het kind alles te doen, de man commandeert ook de vrouw.
• Lopen is teveel gevraagd. Zelfs voor 100 m nemen mensen een zem.
• Altijd en overal zingen mensen.
• Mensen maken altijd zoveel geluid als ze willen en houden nooit rekening met anderen.
• Mensen zijn totaal niet Westers. Ze constateren het verschil met hoe het in het Westen gaat, maar blijven zich aan hun eigen gewoontes vasthouden. Groot verschil met Andere landen in Afrika die steeds Westerser worden.
• Mensen willen absoluut niet op de foto. Hiermee heb ik al heel wat mensen boos gekregen.
• Altijd te laat, minstens een uur
• Gewoon midden op straat parkeren
• Links en rechts inhalen, aan alle kanten van de weg rijden, toeteren als je er zin in hebt. Ik heb nog nooit op een zem gezeten met kilometerteller.
• Zweetgeur is normaal.
• Heel erg hartelijk.
• Als je iets te eten van iemand weigert, heb je iets tegen de familie. Onze moeder moest daardoor iets eten waar ze nog dagenlang ziek van is geweest.
• Dieren als hagedissen, muisen, spinnen, lopen overal in huis en niemand besteedt er aandacdht aan.
• Als je ergens voor de eerste keer komt, krijg je water als welkom.
• Er komen continu vrienden over de vloer.
• Afval dumpen kun je overal, maar niet in containers want die zijn er niet. Overal liggen dus grote afvalhopen die mensen soms in de fik steken waardoor het heerlijk gaat ruiken.
• Het ruikt altijd naar vuur, benzine, of zweet.
• Benzine wordt in grote glazen potten verkocht langs de kant van de weg. De lShell was een hutje met jerrycans bezine.
• Het was het seizoen van de sinaasappels. Overal waren vrouwtjes met sinaasappels. Ze eten ze niet, maar ze persen het sap in hun mond.
• Alles past op het hoofd. Soms wel groter dan een meter bij een meter, en dan kunnen ze nog alle kanten oip kijken.
• Alles past op een zem, grote takken overdwaqrs, ladders, ruiten, een andere motor.
• Iedereen wil je helpen. Als het gaat regenen bieden mensen je aan naar huis te bvrengen op de motor.
• Als het goed heeft geregend, is de weg onbegaanbaar.
• Alle vrouwen hebben nephaar.
• Vrouwen dragen kettinkjes om hun middel die als heel erg sexy worden beschouwd en die geen enkele andere man dan je eigen man mag zien.
• Mensen raken je snel aan, maar zijn in de familie niey heel knuffelig.
• Mensen hebben 3,4,5 mobieltjes, van elke provider één omdat het goedkoper is naar dezelfde provider te bellen.
• Telefoons worden altijd oipgenomen. We zaten in een heel moeilijk gesprek met de vader, neemt hij zijn mobiel kkgewoon op.
• Honden dienen alleen als anti-inbraak, niemand raakt ze aan.
• Kinderen worden de hele dag op de rug van de moeder gebonden.
• De linkerhand is onrein, omdat die als je afveeghand wordt gezien en ze doen daar niet aan wc-papier.
• Iedereen plast gewoon midden op straat. Ook niet een beetje bedekt, maar gewoon met je hele hebben en houden naar de straat toe gekeerd.
• Vrouwen doen bijna niet aan bh's.
• Mannen zeggen continu dat je heel mooi bent, maar dan zonder enige bedoeling.
• Bij 20 graden, als wij het een heerlijke temperatuur vonden, liepen ze daar in winterjassen.
• Elke dag wordt het stukje zand om het huis geveegd. Het afval wordt 2 m verderop gedumpt. Een windvlaag, en....
• Littekentjes op wangen, voorhoofd, kin en naast de ogen worden aangebracht als familiewapen. Het is wel vrijwillig, maar ziet er gruwelijk uit.
• Vrouwen hebben soms tattoeages op hun voorhoofd, omdat het als mooi wordt beschouwd.
• Dingen worden daar niet gevraagd, maar bevolen. 'Donne-moi le lait.' Daar konden wij toch echt niet aan wennen. Maar het was absoluut niet onbeleefd bedoeld.
• Mensen doen altijd heel aardig en leuk, maar alks het erop aan komt, kiezen ze altijd voor zichzelf ook al gaat het ten koste van anderen.
• Mensen doen ontzettend subtiel om dingen duidelijk te maken. Dat is voor ons heel erg moeilijk te begrijpen.

Afscheid en begin van een nieuwe week

Nou; dat was het dan op DAPI. We hebben net voor de laatste keer met de kinderen hoofdschoudersknieenteen in het frans gezongen. Het voelt niet goed om die kinderen zo achter te laten; maar wat doe je eraan... En afscheid nemen is sowieso al niet leuk! Toch wel echt een goed gevoel over het werk. We hebben net echt alle kindjes zien lachen. Dat was wel anders toen we aankwamen! We hebben alles gegeven dat we konden en het was zeker niet voor niets! En zelf hebben we de ervaring ook mooi binnen!

Gisteren hebben we al een feestje gehouden met koude cola en koekjes die naar karton smaakten (dat is nu onze standaard voor feest) op onze kamer. Maarvandaag barstte het echte feest los bij een persconferentie van een of andere belangrijke man van het ministerie van justitie. We hebben drie uur in de auto gezeten om er te komen (en niet zomaar; maar met zijn tweeen op een stoel omdat de vrouw naast ons zich beter voelde dan ons en een hele stoel in beslag nam en dan met al die diepe kuilen om de twee meter auauau); toen hebben we hooguit drie kwartier gelul aangehoord van dat mannetje over een project; en toen konden we weer drie uur geplet worden op weg naar huis. Je moet wat over hebben voor zoon belangrijke ontmoeting met een belangrijk man! Maar daar kregen we ook wat voor: een persconfeentuie in een hotel waar de gordijnen half van de muren hingen; alle tafelkleden schuin hingen; en niet alle lampen het deden. Lekker professioneel voor Nederlandse begrippen. Dat was ons cadeau van DAPI; dat we die prachtige gelegenheid bij mochten wonen. Nou; bedankt jongens! Maar het was niet het enige cadeau; we kregen ook een afschuwelijke zakvormige en veel te grote jurk van een stof met watermeloenenprint waarbij het roze deel reflecteert. En met een beetje fatsoen moesten wij dat aan vandaag. Dus liepen we daar als twee komkommers tussen alle prachtig aangekleedde en serieuze mensen. STel het je eens voor; en dan nog twee keer zo erg. Zo grappig vonden wij het dus ook. Hebben ons echt kostelijk vermaakt vandaag! En gelukkig hoeven we inderdaad dat drieletterwoord de leraar; de directeur; en de vrouw die ons plette nooit meer te zien!

Morgen vertrekken we vroeg met de bus naar Cotonou. We hebben heel veel zin om iets anders aan ons hoofd te hebben! En zijn ook heel erg benieuwd naar de eerste augustus. Dan is hier namelijk onafhankelijkheidsdag; wat groots gevierd wordt. We hebben al gehoord over concerten op het strand en veel dansen; dus dat klinkt heel erg goed! Samen met Marjan de Belg wordt het vast ook heel leuk.

Het zou even kunnen duren voordat jullie weer iets van ons horen; maar we doen ons best. Het is ook zo leuk om jullie lieve reacties te lezen! Ik ga naar huis helpen met de vis fileren.

Groetjes uit een watermeloenenzak!

Ella

Op reis

Lieve allemaal,

Na wat negatieve berichten van mijn kant en positieve van Ella is het nu ook tijd voor mij om een positief verhaaltje te schrijven :)

De lessen met de jongens worden steeds leuker. Ik leg mezelf minder de druk op dat ik ze iets moet leren en dat ze maar gewoon zelf hun gang willen gaan. Als zij het leuk vinden om twee uur lang een tekst over te typen, prima, dan hoef ik minder lessen voor te bereiden. Ik stel allerlei vragen aan de jongens en ze vinden het duidelijk erg grappig dat ik me voor zulke dagelijkse dingen interesseer. Als voetbal liefhebber ben ik natuurlijk ook op de juiste plaats; dus dat is ook een gedeelde interesse. Ik vroeg vandaag of ze een voetbal hadden, maar dat wasniet het geval, wat raaris, omdat bij onze cadeautjes uit Nederland ook een voetbal zat. Watde directeur daar dan mee doet...

We zijn druk bezig met het maken van plannen voor volgende week. We hebben zojuist de directeur gemeld dat dit onze laatste week werken is en dat we gaan reizen. We gaanop zaterdag met de bus naar Cotonou, waar we op zondag de 50jarige onafhankelijkheid gaan vieren. Op maandag ons visum verlengen en dan nog maar zien wat we gaan doen. We kijken er allebei heel erg naar uit en ookal wordt de band met de kinderen sterker, toch is het werken nog niet onze fijnste dagbesteding.

Gister zijn we de hele dag in touw geweest. Eerst zijn we samen met Marjan (het belgische meisje) naar de markt geweest en hebben we weer stoffen gekocht. Daarna zijn we per motor naar een inheems dorpje geweest. En het wasecht ongelooflijk daar! De mensenwonen in huisjes van leem, zonder elektriciteit. De rode weggetjes in combinatie met alle groene bomen en struikenzijn heel mooiom te zien. Het is heel warmzonnig weer met prachtige stapelwolken.Het dorp kon echt zo afkomstig zijn uit het Afrika museum (of het afrika museum kon geinspireerd zijn door dit dorp). De kinderen wilden allemaal heel erg graag op de foto en vonden het geweldig om de foto dan op het schermpje te bekijken.Het is mooi om het echte leven te zien. Ons broertje was mee en het was echt heel erg duidelijk dat zelfs hier stadskindjes bestaan. Hij liep heelangstig rond.

De directeur van ons project heeft deze week nog een verrassing voor ons, maar wanneer wil hij niet vertellen. Het is weer iets met onze grote vriend de minister,de ambassadeur van duitsland, alle hoge juristen van Benin.. Wat wij daartussen de zoeken hebben? Ik ben in ieder geval erg benieuwd!

Aah de tijd van het internet zit er bijna op. We zullen snel weer schrijven :)

Veel liefs,

Eva

Positiviteit op de weblog!

Hallo!

Dinsdag heb ik (ella) ook al een stukje proberen te schrijven, maar helaas liep de computer vast en is hij niet geplaatst. Ik zal een zorgen voor wat leuke verhalen, want ik ben nog lang niet aan het aftellen! Ik mis thuis wel, maar begin het eigenlijk steeds meer jammer te vinden dat we hier nog maar twee weken zijn.

Vandaag hebben we iets heel bijzonders meegemaakt! We hebben de minister van justitie van Benin ontmoet. Poh; wat voelden wij ons vereerd. Vanmorgen was iedereen op het project in rep en roer, alle kinderen moesten schone en hele kleren aan, de kinderen werden tot glimmends toe geschrobt, ze haalden glimmende nieuwe pannen tevoorschijn; en uiteindelijk konden we geforceerd aan het leren gaan voor als de minister kwam. Met twee militairen, een motoragent en een assistent kwam hij autoritair doen. Mij een handje geven en een paar vragen stellen, want als Yovo ben je hier heel belangrijk. En daar ging hij weer. Jaaa, jullie zijn wel jaloers he?

Maar naast dit hoogtepunt van onze reis, zijn er nog een hele hoop andere leuke dingen! We hebben nu geregeld dat we alleen de ochtenden werken, omdat het anders gewoon te zwaar was, dus we hebben nu veel vrije tijd. Gisteren zijn we bijvoorbeeld naar de markt geweest en we lopen een beetje rond. Dat vind ik eigenlijk het leukste om te doen, gewoon lopen en kijken. Want er valt zoveel te zien! Op de markty barst het van de mensen met allemaal prachtige gekleurde afrikazanse gewaden aan, vrouwen met vanalles op hun hoofd (soms wel twee meter hoog), allerlei eten, stoffen, kruiden, noem maar op. Het is echt een heel erg mooi land vind ik! Ik voel me hier ook al behoorlijk thuis.

Wat ook heel leuk is, is dat we thuis vaak helpen met koken. De moeder leert ons vanalles: vissen slachten, tomaten pletten met stenen, en koken op een vuurtje want aan een gasstel doen ze hier niet terwijl ze dat wel hebben. We eten pathe, eendikke pap van maismeel met water, spaghetti, rijst, couscous, en dat bijna altijd met vis. Soms aten we nog wel een kip, waarbij veel vieze geluiden horen want ze zijn gek op merg slurpen. Ze houden sowieso wel van vieze geluiden hier. Neus heel hard ophalan in wat voor situatie dan ook kijken ze otaal niet vanop.

Op het werk vind ik het ook beter gaan. De kinderen raken aan me gewend, en reageren daardoor meer op me. Vandaag waren ze zelfs teleurgesteld toen de andere leraar zei dat ze in zijn klas moesten gaan zitten! En de kleintjes komen ook steeds meer bij me zitten voor aandacht, dat is ook fijn! het enige dat echt heel erg blijft is het slaan. Ik weet niet waarom, maar elke keer dat ik zie dat hij een kind slaat (met een lat op de vingers) raakt dat me zo diep en word ik boos, echt heel boos. Toen hij gisteren bijna de hele klas ging slaan, kokn ik nog maar net mijn geduld bewaren. Sommige kinderen slaat hij harder en vaker dan anderen, en het zoontje van de directeur slaat hij niet. Het is zo oneerlijk. Vandaag zag ik dat een meisje enorme littekens op haar buik had. Vertelde ze dat diezelfde leraar dat had geslagen. Kon je ze maar duidelijk maken dat ze die kinderen ermee kapot maken...

Maar het is alweer bijna weekend en dan gaan we met ons gastgezin in een afrikaanse auto met grote open achterbak naar dorpjes kijken! Met het hele gezin in die achterbak gewoon een beetje rondrijden en kijken. Daar hebben Eva en ik wel heel veel zin in. We hebben onderweg van Cotonou naar Bohicon verschillende dorpjes gezien, en die zijn echt als in het afrikamuseum met mini ronde hutjkes van leem met een rieten dak, echt heel erg mooi!

En ik heb hier in Benin al een kamer in Groningen kunnen bemachtigen. Die jeugd van tegenwoordig... Heb hem nog niet gezien, maar maar gewoon geaccepteerd. Van studentenhuisvesting zal het wel goed zijn. Het is 11m2, heel dichtbij de universiteit, en in een heel grote vieze grijze studentenflat. Maar het is een perfect begin denk ik!

Oja, de huwelijksaanzoeken! Meteen op onze tweede dag in Benin was het al raak. Helaas was ik toen net mijn neptruwring kwijtgeraakt, maar we hebben ze toch af kunnen poeieren. Verder niet meer echt opdringerige mannen gehad. Zijn ze meestal voor met zeggen dat we al getrouwd zijn. Ze maken nog wel heel vaak hints. En Eva werd door een moeder gevraagd of ze niet met haar 4-jarige zoontje wilde trouwen. Dit weekend werden Eva en Marjan wel half verkracht toen een man ze ineens in een soort houdgreep een kus op de wang met uitgestoken tong ging geven. Maar vrouwen vragen ook wel eens of je ze niet mee kunt nemen naar Nederland. Gek!

Fotos kunnen we helaas niet toevoegen, omdat de computers hier maar een usb ingang hebben en die is voor de muis. Dus dan kun je de fotos erin, mar verder niets. Helaas.

Ik hoop dat jullie weer een wat beter beeld van Afrika hebben gekregen! Voor Eva is het wat moeilijker hier (zeer begrijpelijk ook). Gelukkig kan ik van de leuke momenten heel erg genieten en even de moeilijke vergeten. Echt een ervaring dus!

Groeten terug aan iedereen!

Ella

Nog 21 nachtjes..

Ja ja, het echte aftellen gaat nu van start. Morgen is het nog 20 nachtjes en na de twintig gaat het snel.

We hebben een fijn weekend (bijna) achter de rug. We zouden dit weekend met Gaston, de gasrvader, met de auto verschillende dorpjes gaan bezoeken, maar we konden hem vrijdag avond niet meer vragen wat nou de plannen waren, omdat hij in slaap was gevallen. Zaterdag dachtten we fijn te kunnen uitslapen, maar helaas werd ik (Eva) om 7.15 uur al wakker doordat ze hier totaal geen rekening houden met slapende mensen en dus fijn luidkeels hun neus op gaan halen terwijl ze met deuren slaan en hun motor testen. Toch maar in bed blijven liggen, maar op 8.00 uur werden we uit bed geklopt door Mariam, met de vraag of we niet wilden vertrekken. Wij dus opgestaan en hebben de hele ochtend gewacht op de auto, maar na vragen bleek de auto nog steeds kapot te zijn en niet voor maandag lkaar te zijn. Na de middag dus maar ons eigen plan getrokken en zijn we voor het eerst met een Zem ( een motor/scouter) op bezoek gegaan bij Marjan, een belgisch meisje in Abomey, zo'n twintig minuten verderop. De zem was erg prettig, want de wind zorgt voor verkoeling en, zoals Ella dat gister zo mooi onder woorden kon brengen, op de Zem kun je rustig alles bekijken, zonder er zelf deel van uit te maken. Wel moet je niet te veel nadenken wat er zal gebeuren als er plotseling een auto van links komt of als de bestuurder de macht over het stuur kwijt raakt, want dan, tja...

Het was leuk om marjan te spreken en ook voor haar was het fijn, want in haar eentje heeft ze het toch wel zwaar. Nu kon ze haar verhalen met ons delen, wat Ella en ik met elkaar kunnen. Rond half acht zijn we weer terug gegaan, maar in het donker op de zem vind ik toch wat minder prettig. Overal zie je lichten, maar je kunt niet goed zien wat er nu gebeurt. Maar gewoon vertrouwen op de bestuurder dan maar.

Vandaag wel tot negen uur uitgeslapen en we hebben ons eigen plan getrokken en zijn rond half elf metsamen op één zem naar Abomey gegaan waar we samen met Marjan naar het musée historique d' abomey zijn gegaan. Nou,datmuseum stelde echt niets voor, ookal staat het op de werelderfgoedlijst van UNESCO. We kregen een rondleiding waarweinig van te begrjipen was en verder leek het hele museum niet ingericht op bezoekers, alleen de prijzen voor buitenlanders waren wel tien keer zo hoog als voor beninoisen. Daarna naar de markt gelopen, waar nu niet erg veel te doen was. Twee stokbroden gekocht nadat we er eerst bi een kraampje achter moestenkomen hoeveel je er normaal voor moet betalen om vervolgens bij een anderkraampje met afdingen op die prijs uit te komen. We gingenergens op een stoepje de broden opeten en we werden heel veel toegelachen (of uitgelachen, het is maar hoe je het opvat) door mensen die voorbji kwamen en drie yovo's op een rijtje op een stoep zagen zitten.

We zijn langs gegaan bij het weeshuis waar Marjan werkt en er is zo een grooooooot verschil tussen de kinderen daar en de kinderen bij ons op het project. Daar kwamen ze levenslustig en blij op je afstormen, terwijl bij ons er maar met moeite een lachje vanaf kan als je gek gaat doen. De kinderen bij ons op het project lijken elke levenslust kwijt te zijn, het zijn geen kinderen meer. Het is heel vreemd om dan te zien dat deze kinderen, ook al leven ze ook onder zware omstandigheden en hebben ze ook bijna niets, toch zo blij kunnen doen..

Morgen is het maandag en we zien er allebei tegenop om weer aan het werk te gaan. Nu ben ik telkens aan het malen over hoe we die kinderen ingodsnaam vrolijk en speels kunnen krijgen, al is dat waarschijnlijk een onmogelijke opgave. Ella heeeft aan ze gevraagd wat ze 's middags na school doen: werken. Ze moeten het huis schoonmaken, eten klaarmaken, ze moeten bijna voor zichzelf zorgen. Vind je het dan raar dat ze op school op hun bankje liggen te slapen?

Dus nu wordt het ook aftellen op het werk: deze week vierenhalve dag, volgende week vierenhalve dag en dan nog maar twee enhalve dan (omdat we naar cotonou moeten om ons visum te verlengen). Nog maar elf dagen dus. Ik heb al een aftelkalender :)

Nou tot zover dit uitgebreide verslag van ons weekend. Ik ga nu ook naar huis, douchen en even op bed liggen (Ella is al thuis). Vandaag schijnt al de hele dag de zon, dus het is warm.

Heeeel veel liefs en tot snel,

Ella en Eva

Het gaat beter

Dag lieve allemaal,

Echt ontzettend bedankt voor alle opbeurende reacties! Ze doen veel goed en met de tips van Denise gaan we waarschijnlijk ook wat doen :).

Na bijna twee weken hier beginnen we wat meer onze draai te vinden. Het blijven lange dagen, maar we (of in ieder geval ik, Eva, die het schrijft) nemen het allemaal wat minder zwaar. Als de jongens achter de computer helemaal niet snel werken, dan ga ik maar achterover zitten, het is niet mijn probleem. Gister heb ik aan de directeur voorgesteld dat ik telkens de ochtenden computerles geef en dat ik s middags met Ella naar school ga. Ik werd echt gek van 7 uur per dag computer, computer, computer, dus nu geef ik ze in de ochtend huiswerk op, wat ze dan in de middag kunnen gaan maken. Vandaag was de eerste dag dat we het zo gedaan hebben, dus ik zal morgen wel zien wat er van het huiswerk geworden is.

Net als dat Ella bij de kindertjes merkt dat ze heel goed kunnen kopiëren, zo merk ik ook bij de jongens bij de computer dat ze hersenloos doen wat je zegt en nauwelijks zelf nadenken. Ook daarom denk ik dat het goed is dat ze maar eens zonder mij gaan werken en kijken hoe ver ze dan komen.

Deze middag met Ella naar schooltje geweest. We hebben de ouderen kinderen het alfabet leren uitspreken met de aaa en de a, de eee en e en ze dan een woord laten bedenken. Het was wel te moeilijk voor ze, maar we deden goed mee. En hooooofd, schouders, knie en teen in het frans is een grote hit. We proberen de kinderen zoveel mogelijk te laten lachen, heel vaak zeggen dat ze het goed gedaan hebben, vaak een aai over de bol of een highfive. Het is lastig maar af en toe lachen zelfs de kinderen die normaal nauwelijk lachen.

Verder hebbenwe al stoffen gekocht en is afgelopenzondag de kleermaakster gekomen die een rokgaat maken voor Ella en voor mij, nu komt het (ik had een hele grote lap stof, vandaar), twee roken, waarvan één ook met een topje, een echte afrikaanse jurk tot de enkels met een split en een jurk met een strakbovenlijfje en daarna wijd uitlopend. Ik ben erg benieuwd wat we ervan gaat maken, zonder enig voorbeeld.Als het een succes is, dan kopen wenog meer stof en gaan we doormet stimulerenvan lokale economie.

Vandaag kregen we bovendien de uitslag van de loting voor geneeskunde. Het was echt een héle grote domper toen Ella hoorde dat ze was uitgeloot, maar gelukkig kan het hier in Benin goed worden gerelativeerd. Ze ziet er erg naar uit om nu biologie zeker in Groningen te gaan studeren en ze is zelfs al begonnen met het zoeken van een kamer.. Wat er allemaal wel niet mogelijk is vanuit een ver land...

Nou freunden, tot snel!

Heel veeeeeel liefs,

Ella en Eva

PS. We gaan nu opweg naar huis (in Benin, nietthuis thuis)met veel geglibber, want hetheeft net goed geregend. Een erginteressante bezigheid!

Moe, moe, moe

Lieve allemaal,

Hier snel een berichtje voordat ik (Eva) naar huis ga.

De dagen zijn lang met veel moeilijk werk. Ella is erachter gekomen dat de kinderen helemaal niet kunnen lezen en perfecte immiteerders zijn. Ik moet een groep van 12 jongens lcomputerles geven met maar een computer. We moeten erg veel improviseren, lopen 10 kilometer per dag, moeten voortdurend uitkijken dat we niet door zems worden overreden, eindeloos zwaaien en lachen naar kinderen en thuis ook nog een praatje maken. We moeten werk verrichten waar menig pabostudent nog van zou kunnen leren en er is nooit genoeg tijd om te slapen.

Op dit moment zit ik er van vermoeidheid even helemaal doorheen, maar gelukkig kunnen we hier wel wat betekenen.

Heel veel liefs,

Ella en Eva